Każdy z nas nieraz w prawdziwej potrzebie modlił się o Bożą interwencję, ale mimo szczerych wy­siłków wołał tylko: Panie, za mało! Czasami jednak Bóg jakby nie miał umiaru: okazuje się zbyt hojny i daje nam tyle, że najzwyczajniej w świecie nie wiemy, co z tym nadmiarem łaski zrobić.

Bóg czeka i proponuje zmiłowanie, a gdy tylko człowiek uzna swój grzech i poprosi o przebaczenie, „pierwszy się zniża do grzesznika”. Przebacza tyle razy, ile razy grzesznik o to poprosi. Siostra Faustyna niezwykle obrazowo ilustruje tę Bożą wszechmoc, mówiąc, że spali On jak słomę wszystkie grzechy ludzi. Pan Bóg przebacza po Bożemu, człowiek tego nie rozumie, bo nie potrafi tak przebaczać.

Jeśli chcemy się skutecznie modlić słowami koronki, musimy powtarzać je w duchu Faustyny – nie jako magiczne zaklinanie Boga, ale jako „słowa wewnętrznie słyszane”. To znaczy musimy naprawdę chcieć Bożego miłosierdzia i dla siebie, i dla świata. A w dodatku wierzyć, że Bóg rzeczywiście to miłosierdzie chce nam okazać.

Obecny kryzys spowiedzi, z jakim mamy do czynienia na zachodzie Europy, jest w istocie kryzysem modlitwy chrześcijańskiej, która prowadzi w samo centrum cierpienia. Idzie pod krzyż Jezusa umierającego za ludzkie grzechy, aby tam usłyszeć słowa Jezusowej modlitwy: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 34).

Z obu stron kratek konfesjonału widać czasem słabe przygotowanie do sakramentu pojednania. Księża stają przed trudnością dobrego wyspowiadania osoby, która przychodzi do spowiedzi „bezpośrednio” z ulicy, a penitenci zadają sobie pytanie, na czym polega dobre przygotowanie do spowiedzi, gdyż czują, że nie zawsze daje im ona spodziewane poczucie duchowej odnowy.