Nie umiemy trwać przed Bogiem w ciszy, ponieważ gdzieś na dnie serca tli się jakaś niezgoda na swoje życie i bunt wobec Stwórcy. Adoracja domaga się więc minimalnego uspokojenia wewnętrznego. Choć jest ona trudną modlitwą, nie należy od niej uciekać. Trud adorowania trzeba potraktować jako wyzwanie dla naszego życia duchowego.

Podczas Adoracji Najświętszego Sakramentu Chrystus wprowadza nas w królestwo Boże i daje swego Ducha, byśmy żyli nowym, paschalnym życiem. W ten sposób adoracja porządkuje nasze człowieczeństwo, oddziela rzeczywiste wybory od pozornych, pełnię od pustki. Jesteśmy powołani do nieustannej adoracji naszego Pana. Dzięki niej możemy żyć Jego tajemnicą i naśladować Go.