Rodzice na skraju wyczerpania nerwowego? Czy rzeczywiście tego wyczerpania tyle być musi i czy tak kompletnie jesteśmy wobec niego bezradni? Czy jedyne, co nam wówczas pozostaje, to czekanie, aż minie, wyrośnie, przejdzie…

Życie duchowe okazuje się ciągłym pragnieniem i tęsknotą za tym, by Pana Boga nie stracić z oczu, by był w naszym domu nie tylko „z urzędu”, ale dlatego że stworzyliśmy Mu w nim honorowe miejsce.

Relacje z bliskimi i przepis na szybko po prostu się ze sobą kłócą. Nie wyobrażam sobie troski o moje „TY – JA” bez zaufania temu, co moje i indywidualne, co pozwala mi czytać Ciebie i siebie. W „przepisie” podaję więc tylko garść uwag i refleksji do wykorzystania – ewentualnie i wcale niekoniecznie.

Dzieci uczą się poprzez doświadczanie. Jeżeli będą pozostawione z poczuciem winy same, nie poradzą sobie z tym wyjątkowo obciążającym uczuciem. Nie wykształcą akceptacji i sposobów uporania się z poczuciem winy. Będą tkwiły w starych mechanizmach obronnych, które w dorosłym życiu są nieprzystosowawcze. Dopiero w późniejszych latach pojawią się problemy, które mogą skierować takie osoby na drogę terapii.

Przyjęcie życia przez nasze dzieci i przekazywanie go dalej nie dokonuje się automatycznie. Zależy od tego, na ile my, rodzice, szanujemy „prawa życia” we własnej relacji małżeńskiej. Określenie „prawa życia” oznacza Boże nakazy wypisane w sercu każdego człowieka i konstytuujące ludzką osobę.