Strapienie duchowe jest przykrym i trudnym doświadczeniem, przeżywanym nieraz bardzo boleśnie. Rodzi się więc pytanie, czy istnieją środki i sposoby, które pozwalają je owocnie przeżyć. Od­powiedzi na nie poszukajmy u mistrza duchowego rozeznania – św. Ignacego Loyoli.

Jednym z wielkich darów św. Ignacego jest zapis dro­gi Ćwiczeń duchowych. Począwszy od Fundamentu, nigdy nie były to dla mnie „typowe” rekolekcje, ale rzeczywiście ćwiczenia – intensywny trening angażujący całego człowieka, w którym treść jest ważna o tyle, o ile się ją przeżyje w sobie.

Trzeba prosić Pana Boga, aby przebóstwił moje zmysły według swego planu i swojej woli, a nie żeby – realizując moją, ukrytą pod pozorem rygoryzmu nienawiść do siebie – poskromił je lub stłumił. Bez używania zmysłów nie można dojrzale kochać i służyć.

Pięćset lat od nawrócenia Ignacego Loyoli i czterysta lat od jego kanonizacji skłoniły jezuitów, by ogłosić Rok Ignacjański. Jest co wspominać i za co dziękować! Nasuwa się jednak pytanie, czy dziedzictwo ignacjańskie jest nadal aktualne...