Życie duchowe okazuje się ciągłym pragnieniem i tęsknotą za tym, by Pana Boga nie stracić z oczu, by był w naszym domu nie tylko „z urzędu”, ale dlatego że stworzyliśmy Mu w nim honorowe miejsce.

Przy wieczornej modlitwie jest czas na mały rachunek sumienia. Modląc się słowami: „W Twoje ręce powierzam duszę moją”, oddaję ją na czas snu Bogu, z ufnością, że w nocy oczyści mnie z negatywnych uczuć, których przecież nie pragnę. Rano czuję się już znacznie lepiej.

Dzisiejsze miasta zawierają w sobie pierwiastki Jerozolimy i Babilonu. Prorocy miejskiej duchowości pokazują swoim życiem i słowami, że miasto nie jest przekleństwem, lecz błogosławieństwem. Nie chodzi o to, aby szukać Boga mimo miasta, lecz w mieście.

Nasze świątynie odzwierciedlają naszą wiarę, religijność, pobożność. Wszystkie te sfery winny podlegać wychowaniu, kształtowaniu, podnoszeniu. Wiara prymitywna będzie wyrażać się w prymitywnej sztuce religijnej. W tej zależności teologia musi jednak iść przed teorią sztuki. Kształtować należy najpierw piękno i dojrzałość wiary, która potem sama będzie poszukiwać dojrzałych i pięknych form artystycznych.