W rekolekcyjnym odosobnieniu ważne jest nie tylko milczenie ust, lecz także milczenie uszu i oczu, a przede wszystkim milczenie serca. Istotą wyciszenia wewnętrznego staje się słuchanie tego, co dzieje się w naszym sercu.

Trzydziestodniowe rekolekcje to nie był dla mnie łatwy miesiąc. Doświadczyłam wielu zmagań, zwłaszcza gdy trzeba było dotknąć tego, co w życiu trudne i bolesne. Towarzyszyło mi jednak nieustanne przekonanie, że to ma sens.

Święty Ignacy zachęca, by w strapieniu rozważać, jak Bóg pozostawił nas dla próby naszym władzom naturalnym, abyśmy opierając się na nich, odpierali pokusy nieprzyjaciela. Trzeba wierzyć, że możemy to uczynić z pomocą Bożą, która zawsze nam pozostaje, chociaż wyraźnie jej nie odczuwamy.

Mając do wyboru stres związany ze zmuszaniem się do utrzymywania porządku lub okresowe akcje sprzątania, wybieram te ostatnie. Podobnie, z zachowaniem wszelkich proporcji, rzecz ma się z moim życiem duchowym. Rekolekcje ignacjańskie pełnią w moim życiu funkcję wielkiego porządkowania.

Wchodząc w Czwarty Tydzień Ćwiczeń, warto sobie uświadomić, że nie przestają one być ćwiczeniami - czasem zmagania, trudności i prób. Mając tego świadomość, rekolektant będzie na nie bardziej przygotowany, łatwiej mu będzie rozpoznać te próby, pokonywać je przy pomocy swojego kierownika duchowego i wychodzić z nich obronną ręką.