Jasność granic, w czym pomaga psychoterapeuta, a w czym duchowny, poczucie odpowiedzialności, kompetencji i etyczność są niezwykle ważne i będą zabezpieczać pacjentów/klientów/penitentów przed szkodą i nadużyciami.

Z Elżbietą Sujak, psychiatrą, i Józefem Augustynem, rekolekcjonistą i kierownikiem duchowym, SJ rozmawia Cezary Sękalski.

„Słuchać, słuchać, nie przymuszać do niczego. Chciałbym pogodzić się z samotnością, jaką narzuca mi ten obowiązek. Gdybym miał codziennie świadomość, że ta cząstka samotności przeznaczona jest tylko dla Niego... Słuchać, nie przymuszając do niczego. Pojmować sercem, zrozumienie przyjdzie później” (Brat Roger).

Nie dziwi wzrost zapotrzebowania na kierownictwo duchowe – i to nie tylko w Kościele – po burzliwych latach rewolucji obyczajowej. Wyrzucone drzwiami w latach sześćdziesiątych zakazy i nakazy wracają oknem (duszy) jako potrzeba kierownictwa duchowego, autorytetu i mistrza.

Towarzyszenie duchowe jest aktywnością wypływającą z potrzeby twórczości, realizuje się w relacji międzyludzkiej opartej na bezinteresownej życzliwości. Towarzyszący nie może być nastawiony przede wszystkim na skuteczność, przeważnie nieuchwytną dla niego. Podejmuje służbę w najszlachetniejszym tego pojęcia znaczeniu: staje się pomocnikiem Ducha Świętego.