Różne stopnie bliskości w przyjaźniach nie wykluczają prawdziwości i szczególnego charakteru każdej z nich. Przyjaźń naturalnie tworzy wspólnotę przyjaciół, w której każdy ma sobie właściwe niepowtarzalne miejsce: To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem […]. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję (J 15, 12. 14).

Każdy, kto spotkał i pokochał Jezusa, w momencie gdy Go straci, nawet gdy Go sam zabije własnymi grzechami, nie jest w stanie cofnąć czasu, ale aby uleczyć rany, potrzebuje cudu jeszcze większego niż wszystkie, jakie wydarzyły się do tej pory – potrzebuje zmartwychwstania. Tylko ono jest w stanie napełnić go prawdziwą radością.