Chrystus przełamał pierścień śmierci i grzechu, zwyciężył tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, aby człowiek mógł przekroczyć barierę niemożności dotarcia do drugiej osoby i pokochania jej. Bóg nas pokochał, bo cierpieliśmy, bo byliśmy zniszczeni i znie­woleni, bo byliśmy grzesznikami...

Obecna sytuacja chrześcijan jest stanem przejściowym pomiędzy już dokonanym odkupieniem a jeszcze nie ujawnionym w całej pełni zwycięstwem Jezusa nad cierpieniem. Zwycięstwo to przybierze swój ostateczny kształt po paruzji.

Dar sakramentu spowiedzi to dar otwarcia i wyznania, który jest przede wszystkim łaską Boga. Bliskość Boga, Jego otwartość sprawiają, że doświadczamy sensu i siły, aby wypowiedzieć to, co nas zamknęło i nadal zamyka na spotkanie z Bogiem i człowiekiem.

Przyglądając się przyjemności, możemy zauważyć, że nie jest to wartość absolutna, że owszem, była w czasie grzechu, ale – co może często wolelibyśmy przemilczeć – wiązała się zawsze z jakąś ceną, którą trzeba było zapłacić.

Karol Hubert Rostworowski u schyłku Młodej Polski i w okresie dwudziestolecia uważany był za czołową postać dramatopisarstwa i największy talent po Wyspiańskim. Wśród jego licznych dzieł znajduje się "Judasz z Kariothu" (1912), dramat psychologiczny, którego akcja rozgrywa się w ciągu kilku dni dla chrześcijaństwa najważniejszych – w dniach śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

Św. Augustyn nigdy nie zapomniał, że jest grzesznikiem, którego Chrystus przyszedł ocalić. Kiedy powierzał swą duszę Bogu, do jego ostatnich modlitw należała prośba o żal za grzechy. Fakt, że nigdy „nie poszedł do spowiedzi”, dla nas, współczesnych, wydawać się więc może zaskakujący...