Nie wolno dać sobie wmówić, że Kościół jest głównym winnym wszelkich przejawów dyskryminacji kobiet. Co więcej, na tle poszczególnych epok i kultur Kościół był – pomimo swoich błędów – promotorem godności i właściwej roli kobiety w społeczeństwie i Kościele.

Wspólne dobre życie jest możliwe. Za moim osobistym przekonaniem stoją murem świadectwa małżeństw, z którymi mam przyjemność od lat obcować. Są dla mnie twardym i namacalnym dowodem empirycznym. Małżeństwo daje im siłę do pokonywania trudności, oparcie w kryzysach i napęd do rozwoju.

Św. Paweł w Liście do Efezjan mówi, że podzieloną ludzkość jedna Chrystus, w sobie zadawszy śmierć wrogości (Ef 2, 16). Przyszedł On obalić bariery stawiane nieustannie między ludźmi, między mężczyznami i kobietami, przez pożądliwość, zawiść i rozpamiętywane urazy. Nie unicestwił jednak samego dzieła Stwórcy, który stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1, 27c).

Odcięcie od biblijnych pierwowzorów i całej judeochrześcijańskiej tradycji owocuje ogólną dezorientacją i co gorsza - porzuceniem etosu pielgrzyma na rzecz etosu konsumenta. Gdy znikają kolejne tradycyjne kryteria i normy postępowania, dla niektórych stereotypy i przesądy, na sumienie jednostek spadają ciężary nie do uniesienia.

Przyjaźń możemy budować na każdym etapie życia oraz we wszystkich relacjach międzyludzkich: rówieśniczych, sąsiedzkich, wspólnotowych, zawodowych, narzeczeńskich, małżeńskich, rodzicielskich, religijnych, politycznych. O ile bowiem miłość erotyczna rozwija się zazwyczaj pomiędzy osobami mniej więcej w tym samym wieku, o tyle przyjaźń nie stawia takich ograniczeń.