Dla współczesnego mężczyzny dylematem staje się wyzwanie: jak scalić w sobie przeciwstawne cechy osobowości? Być wrażliwym, czułym, wyrozumiałym, a zarazem pozostać silnym, pewnym siebie, stanowczym i odpowiedzialnym.

Wspólne dobre życie jest możliwe. Za moim osobistym przekonaniem stoją murem świadectwa małżeństw, z którymi mam przyjemność od lat obcować. Są dla mnie twardym i namacalnym dowodem empirycznym. Małżeństwo daje im siłę do pokonywania trudności, oparcie w kryzysach i napęd do rozwoju.

Doskonałe źródło pozwalające lepiej rozumieć ojcostwo stanowi Biblia. Słowo "ojciec" pojawia się tam wielokrotnie, w przeróżnych kontekstach. Błogosławione owoce może wydawać dla wzrastania w ojcostwie kierownictwo duchowe oraz modlitwa o dobre rodzicielstwo. Sądzę bowiem, że waga dialogu z Bogiem w kontekście pełnienia roli ojca jest ogromna.

Św. Paweł w Liście do Efezjan mówi, że podzieloną ludzkość jedna Chrystus, w sobie zadawszy śmierć wrogości (Ef 2, 16). Przyszedł On obalić bariery stawiane nieustannie między ludźmi, między mężczyznami i kobietami, przez pożądliwość, zawiść i rozpamiętywane urazy. Nie unicestwił jednak samego dzieła Stwórcy, który stworzył mężczyznę i niewiastę (Rdz 1, 27c).

Odcięcie od biblijnych pierwowzorów i całej judeochrześcijańskiej tradycji owocuje ogólną dezorientacją i co gorsza - porzuceniem etosu pielgrzyma na rzecz etosu konsumenta. Gdy znikają kolejne tradycyjne kryteria i normy postępowania, dla niektórych stereotypy i przesądy, na sumienie jednostek spadają ciężary nie do uniesienia.