Wydaje się, że najbliższymi synonimami „bojaźni” są „lęk” i „strach”, czasem „groza” i „przerażenie”. Mają one jednak na­cechowanie pejoratywne, wiążą się z opresją i terrorem, a tym samym zniekształcają teologię biblijną, tworząc fałszywą opozy­cję i napięcie pomiędzy „religią strachu” w Starym Testamencie i „religią miłości” w Nowym Testamencie.

Ewangeliczne przypowieści o „zgubionym i znalezionym” wskazują na słoneczną radość, która winna ozdabiać nasze nawrócenie. A w Ewangelii nawrócenie to uznanie i dostrzeżenie w Zbawicielu jedynego źródła prawdziwego szczęścia.

W Eucharystii uczestniczymy jako ludzie grzeszni i słabi. Stąd też na początku liturgii wyznajemy: „Spowiadam się Bogu wszechmogącemu i wam, bracia i siostry, że bardzo zgrzeszyłem myślą, mową, uczynkiem i zaniedbaniem”. Grzech dosięga wszystkich sfer naszej osobowości i codziennego życia.