Czy praktykując medytację uważności, nie zdradzam mojego Mistrza? Czy siedząc w zazen i licząc oddechy, nie marnuję czasu, który mogłabym poświęcić na modlitwę? Czy skręcając ciało w asanach, nie bezczeszczę świątyni Ducha Świętego, którą jestem? Czy nie schodzę ze ścieżki Jezusa Chrystusa?

Modlitwa Jezusowa to wołanie ludzkiego serca o pomoc Bożą, o życie wieczne. Aby zostać nim obdarowanym, trzeba, by rytm serca człowieka był zharmonizowany z rytmem, którym bije Serce Boga. Naturalnym środowiskiem tej synchronizacji staje się Kościół, a w nim głoszenie słowa Bożego, sprawowanie sakramentów i uświęcanie czasu.

Z biegiem czasu coraz bardziej odkrywam, że moja modlitwa jest zmaganiem, wysiłkiem wiary i próbą zaufania. Przez wiele lat sięgałem po różne formy modlitwy: medytację, rozważania, różaniec. Gdzieś w sercu rozwijało się jednak pragnienie czegoś bardzo prostego, modlitwy obecności, trwania przed Bogiem bez zbędnych słów, myśli, obrazów, porównań i odniesień.