Jeśli chcemy się skutecznie modlić słowami koronki, musimy powtarzać je w duchu Faustyny – nie jako magiczne zaklinanie Boga, ale jako „słowa wewnętrznie słyszane”. To znaczy musimy naprawdę chcieć Bożego miłosierdzia i dla siebie, i dla świata. A w dodatku wierzyć, że Bóg rzeczywiście to miłosierdzie chce nam okazać.

W życiu społecznym, ekonomicznym, politycznym robimy wielkie analizy i na ich podstawie układamy śmiałe i dalekosiężna plany. Podobnie trzeba też robić w naszych relacjach z dziećmi. Trzeba nam zastanawiać się nad tym, jakie owoce wydadzą nasze dzisiejsze zachowania i postawy wobec dzieci za, powiedzmy, dziesięć - piętnaście lat.

Z biegiem czasu coraz bardziej odkrywam, że moja modlitwa jest zmaganiem, wysiłkiem wiary i próbą zaufania. Przez wiele lat sięgałem po różne formy modlitwy: medytację, rozważania, różaniec. Gdzieś w sercu rozwijało się jednak pragnienie czegoś bardzo prostego, modlitwy obecności, trwania przed Bogiem bez zbędnych słów, myśli, obrazów, porównań i odniesień.

Istnieje tajemnicza siła, która sprawia, że ojciec dla dziecka zrobi dużo, jeśli nawet nie wszystko. I ona jest nie wykorzystana w wierze. Starzy proboszczowie wiedzą, że przez dzieci załatwia się wiele rzeczy - trafia się do rodziców, uczy się rodziców śpiewu kościelnego i tak dalej. Chłopiec idący do Pierwszej Komunii, może być ojcem w wierze własnego ojca!

Autentyczna katecheza chrześcijańska przypomina, że ostateczną miarą idei ojcostwa nie powinny być ludzkie doświadczenia, ale słowo Boże, którego kulminacją jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Na Chrystusowym krzyżu widzimy Boga, który który oddaje życie za swe dzieci i przebacza swoim prześladowcom.