W rozmowie o. Władysław Gągolski, który przez czterdzieści pięć lat przebywający na misjach w Zambii, opowiada o swojej pracy duszpasterskiej i misyjnym zaangażowaniu między innymi w Kasisi, w Lusace oraz w wioskach afrykańskiego buszu, na różnych parafiach i w szkołach, a także o sytuacji mieszkańców Zambii.

Pochodzę ze Słowacji. Należę do Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego, czyli werbistek. Już dwanaście lat pracuję na Syberii. Wraz z dwiema siostrami z Polski przybyłam do Irkucka w 2000 roku. To właśnie w Irkucku, w Syberii Wschodniej, pracowałam najpierw, a od 2006 roku jestem w Kemerowie, w Kuźnieckim Zagłębiu Węglowym.

W ostatnich latach o Afryce mówi się za każdym razem, kiedy do wybrzeży Europy docierają afrykańscy uchodźcy. O Afryce mówi się także w związku z wojnami, które obejmują praktycznie cały kontynent, powodując masowe migracje. Kiedy w związku z tymi wydarzeniami organizacje humanitarne alarmują ONZ oraz rządy krajów europejskich, sprawa Afryki staje się głośna.

Rola misjonarza wyraża się w codziennej pracy. Gdziekolwiek jesteśmy, gromadzimy wiernych we wspólnoty i posługujemy im. Gdy byłem w Misiones, posługiwałem czterem powiatom zajmującym obszar o długości 250 km. Gdziekolwiek jechałem, miałem do pomocy ludzi świeckich, którzy pracowali za darmo, twierdząc, że skoro ja przyjechałem z tak daleka, to nieuczciwością byłoby nie pomagać mi w pracy.

Siostra Mirosława nie lubi telefonów od dziennikarzy. Pytają o różne dworcowe historie, szukają sensacji: Ilu bezdomnych zamarzło? Na bocznicy czy pod mostem? Ile zmaltretowanych kobiet przemoc wyrzuciła wczoraj z mieszkania? Czy dom przy Malborskiej napełnia się zimą bezdomnymi? "A czy wy, tam w redakcji, macie trochę miejsca dla nich?" - odpowiada wtedy siostra pytaniem na pytanie.