Wojna to stała pożoga, która towarzyszy ludzkości od niepamiętnych czasów. Budzi w nas przerażenie, strach. Pytanie, jak wewnętrz­nie ustosunkować się do wojny, narzuca się samo. Co robić, by świadomość zagrożenia wojną nie rozbijała nas i wewnętrznie nie paraliżowała?

Przyglądając się przyjemności, możemy zauważyć, że nie jest to wartość absolutna, że owszem, była w czasie grzechu, ale – co może często wolelibyśmy przemilczeć – wiązała się zawsze z jakąś ceną, którą trzeba było zapłacić.

Namiętności smutku i gniewu dotyczą według Ewagriusza „popędliwej” części duszy, w odróżnieniu od takich namiętności, jak obżarstwo, nieczystość i chciwość, które są chorobą części „pożądliwej”. Obie części wchodzą z kolei w skład sfery nierozumnej w człowieku, istniejącej obok sfery rozumnej.

Tylko w spotkaniu z Bogiem możemy rozeznać prawdziwe źródła naszego gniewu. Duch Święty da nam światło dla rozeznania naszych gniewnych odruchów i reakcji. On sam podpowie nam, które nasze gniewne reakcje wypływają z naszej pychy i lęku, które są słusznym ludzkim oburzeniem, a które świętym gniewem.