Chodzi o to, by zauważyć Boga, który stworzył bogactwo stworzeń i cudów natury. Bez Niego dla mistyków Karmelu, dla ludzi modlitwy to wszystko jest niczym. Piękno stworzenia jest znakiem i śladem Boga w świecie; pomocą, która pozwala nam odkryć samego Boga. Znakiem Jego obecności.

Nasze życie staje się bardziej mistyczne, im więcej działa w nas Duch Święty, napełniający miłością – Boga i bliźniego (por. Rz 5, 5). Nie jest istotne, byśmy tę miłość „czuli” czy przeżywali... Liczy się raczej oddanie całego siebie wcielonemu Bogu w postawie, gdzie nie „ja” stoję na pierwszym miejscu, tylko działający we mnie i przeze mnie Jezus (por. Ga 2, 20).

Wbrew wrogości cywilizacji zachodniej wobec religii i moralności, człowiek współczesny nie zatracił głodu głębokiej duchowości. Im bardziej podważa się, atakuje, wyśmiewa i dławi potrzebę Boga w człowieku, tym wyraziściej daje ona o sobie znać. Lektura "De imitatione Christi" Tomasza a Kempis wychodzi jej naprzeciw.