Rodzice na skraju wyczerpania nerwowego? Czy rzeczywiście tego wyczerpania tyle być musi i czy tak kompletnie jesteśmy wobec niego bezradni? Czy jedyne, co nam wówczas pozostaje, to czekanie, aż minie, wyrośnie, przejdzie…

Jak pomóc młodym podejmować dojrzałe decyzje? Czyli takie, którym towarzyszy namysł nad ich przedmiotem, świadomość konsekwencji i gotowość wzięcia odpowiedzialności za to wszystko, co towarzyszy ich podejmowaniu i pojawia się „po”.

Dzieci uczą się poprzez doświadczanie. Jeżeli będą pozostawione z poczuciem winy same, nie poradzą sobie z tym wyjątkowo obciążającym uczuciem. Nie wykształcą akceptacji i sposobów uporania się z poczuciem winy. Będą tkwiły w starych mechanizmach obronnych, które w dorosłym życiu są nieprzystosowawcze. Dopiero w późniejszych latach pojawią się problemy, które mogą skierować takie osoby na drogę terapii.

Przyjęcie życia przez nasze dzieci i przekazywanie go dalej nie dokonuje się automatycznie. Zależy od tego, na ile my, rodzice, szanujemy „prawa życia” we własnej relacji małżeńskiej. Określenie „prawa życia” oznacza Boże nakazy wypisane w sercu każdego człowieka i konstytuujące ludzką osobę.

Bycie ojcem to podróż, proces, który nigdy się nie kończy, który może się stać cudowną ścieżką do poznania samego siebie. Jestem bardzo szczęśliwa i dumna, że mam u swego boku takiego mężczyznę, że mogę się przyglądać, jak buduje relacje z naszą córką i zmienia się dzięki niej. To prawdziwy dar, za który dziękuję Bogu każdego dnia.

Z Jerzym Zelnikiem, aktorem, rozmawia Elżbieta Ruman.