Mój Boże, oto gdzie zaprowadziło Cię Twoje Serce, gdzie zawiodła Cię Twoja miłość do nas! Dlaczego znajdujesz się tam, Panie Jezu, jeśli nie ze względu na to, że Bóg tak bardzo umiłował ludzi, że dał im swojego jedynego Syna i chciał, aby Ten cierpiał dla dobra ich dusz?

Jezu, jeśli więc cierpiałeś ze względu na Boga samego, cierpiałeś równocześnie z Sercem pełnym niezmierzonej miłości ku ludziom i z niezmierzonym pragnieniem zbawienia ich oraz uświęcenia...

Ewangelia św. Marka zmierza do przekonania czytelnika, że Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem i Synem Bożym. Refleksja nad osobą Jezusa należy do istotnej jej treści. Nie jest ona oderwana od historycznych wydarzeń czy dodatkiem do nich.

Pieśń o św. Krzyżu to utwór anonimowy, można jednak domniemywać, że nieznany autor był rycerzem i że pieśń przeznaczona była dla rycerzy. Składa się z 20 zwrotek. Pieśń zawiera skrócony opis Męki Pańskiej wg św. Jana, a następnie mówi o życiu ludzkim, powtórnym przyjściu Jezusa i Sądzie Ostatecznym.

Krzyż Chrystusa stanowi „jedyną nadzieję” dla tych, którzy są cierpiący, znękani, utrudzeni – faktycznie dla wszystkich ludzi. Nie ma bowiem człowieka, który nie doznawałby bólu, fizycznego czy duchowego, pochodzącego od świata, czy takiego, który sam sobie zadaje. Bólu zawinionego i – niezawinionego, jak w przypadku biblijnego Hioba.

Nasze życie obfituje w codzienne ukrzyżowania: małe i większe. Każdy krzyż jest wezwaniem, by stał się miejscem pokonywania przekleństwa życia – grzechu. W naszych ranach, cierpieniach, złączonych z ranami i cierpieniami Jezusa, jest nasze zbawienie, ocalenie oraz zdrowie naszych dusz.